Herşeyi kuşatan geniş ve yüce rahmet sâhibidir.

Kendisine acziyet ve gevşeklik arız olmayan kâmil kudret sâhibi.

Azamet, kahır ve tedbîr sıfatlarıyla vasıflanandır; bütün şeylerin sâhibi olup, onlarda tasarruf edendir.

Gizli ve açık bütün işitilen sesleri idrâk edendir.

Her türlü noksanlıktan, âfetten ve ayıptan sâlim olandır.

Görmesiyle her şeyi, ister ince ister küçük olsun, kuşatandır; herşeyden haberdar olup onların iç yüzüne muttali olandır.

Yarattıklarının rızıklarını üstlenen, onların maslahatlarını gözeten; dostlarını koruyup, onların işlerini kolaylaştıran ve onlara kâfi gelendir.

Herşeyi, bir örnek olmaksızın var eden ve yaratandır.

Kullarına ikrâm eden, onlara merhamet eden ve isteklerini yerine getirendir.

Kullarının ihtiyâç duyduğu her şeyi karşılayan; sadece O’nun yardımıyla yetinilen, kendisiyle O’ndan başkasına muhtaç olunmayandır.

Kullarını, günahlarının kötülüklerinden koruyan ve hatalarından dolayı kendilerini cezalandırmayandır.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Namazı dosdoğru kılın} [Bakara Sûresi, 110].

• Namazı dosdoğru kılmak, onu Allah Teâlâ’nın şerî kıldığı ve Rasûlü Muhammed (Sallallâhu aleyhi ve sellem)’in bize öğrettiği şekilde edâ etmekle olur.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Zekâtı verin} [Bakara Sûresi, 110].

• Allahu Teâlâ zekâtı, Müslümanın îmânının doğruluğunu (sıdkını) sınamak, mal nimeti bahşettiği için Rabbine şükretmesi ve fakirlerle muhtaçlara yardım etmesi için farz kılmıştır. Zekât ibâdeti, zekâtın hak sâhiplerine verilmesiyle yerine gelir.
• Zekât, belirli bir miktara (nisap) ulaşan malda ödenmesi farz olan bir haktır. Allah’ın Kur’ân-ı Kerîm’de zikrettiği sekiz sınıf insana verilir; bunlardan ikisi fakirler ve miskînlerdir.
• Zekâtın edâ edilmesiyle, merhamet ve şefkat ortaya çıkar, Müslümanın ahlâkı güzelleşir ve malı temizlenir, fakirlerin ve miskînlerin gönülleri hoşnut olur ve İslâm toplumunun fertleri arasındaki sevgi ve kardeşlik bağları güçlenir. Bu sebeple sâlih bir Müslüman, başkalarını sevindirmesindeki fazîletten dolayı, sevinç ve gönül hoşnutluğu ile zekâtını verir.
• Zekât miktârı, birikmiş altın, gümüş, kağıt para ve kâr amacıyla alım-satım için hazırlanan ticârî malların değerinin %2,5’idir. Bu zekât mallarının değerleri belirli bir miktâra (nisap) ulaştığı ve üzerinden tam bir yıl geçtiği zaman ortaya çıkan zekâtı vermek farz olur.
• Ayrıca zekât, belirli sayıda çiftlik hayvanına (deve, sığır, koyun) sâhip olan kimseye de farzdır. Şayet hayvanların sâhibi yılın çoğunda onları yemle beslemeyip yerden çıkan otla besliyorsa bu farziyet söz konusudur.
• Benzer şekilde, topraktan çıkan hubûbât, meyveler, mâdenler ve define gibi ürünlerde de, belirli bir miktara ulaştıklarında zekât farz olur.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Ey îmân edenler! Sizden öncekilere farz kılındığı gibi, Allahâ karşı gelmekten sakınasınız diye size de oruç farz kılındı} [Bakara Sûresi, 183].

• Ramazân, Hicrî takvimde yılın dokuzuncu ayıdır. Müslümanlar nezdinde yüce bir aydır ve yılın diğer aylarından ayrı bir yere ve öneme sâhiptir. Tamâmında oruç tutmak, İslâm’ın beş şartından biridir.
• Ramazân orucu, fecrin doğuşundan güneşin batışına kadar, Ramazân-ı Şerîf’in tüm günlerinde; yemek, içmek, cinsî münâsebette bulunmaktan ve diğer orucu bozan şeylerden Allah Teâlâ’ya ibâdet (kulluk) etmek maksadıyla uzak durmaktır.

Yüce Allah şöyle buyurdu:{Yoluna gücü yetenlerin o Ev’i (Kabe’yi) haccetmesi, Allah’ın insanlar üzerinde bir hakkıdır} [Âl-i İmrân Sûresi, 97].

• Hac, kendisine gücü yeten kimseye ömründe bir defa farzdır. Hac ibâdeti, belirli bir zamanda, belirli ibâdetleri edâ etmek için Mekke-i Mükerreme’deki Beytullâh’a ve mukaddes mekânlara yolculuk etmektir. Nebî (Sallallâhu aleyhi ve sellem) ve O’ndan önceki diğer peygamberler de hac yapmıştır. Allah, İbrâhîm (Aleyhisselâm)’a insanlara haccı ilân etmesini emretmiş, Yüce Allah Kur’ân-ı Kerîm’de bu durumu şöyle haber vermiştir: {İnsanlar arasında haccı ilân et ki, gerek yaya olarak, gerekse yorgun develer üstünde uzak yollardan (en uzak mesâfelerden) sana gelsinler} [Hac Sûresi, 27].

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Hamd, gökleri ve yeri yoktan var eden, melekleri ikişer, üçer, dörder kanatlı elçiler kılan Allah’a mahsûstur. O dilediği kadar fazlasını da yaratır. Kuşkusuz Allah her şeye kadirdir} [Fâtır Sûresi, 1].

• Biz, meleklerin gayb âleminden olduklarına ve onların, Allah’ın nûrdan yarattığı, kendisine itaatkâr ve boyun eğmiş kıldığı kullar olduklarına inanırız.
• Onlar, kuvvet ve sayılarının ilmini ancak Allah Teâlâ’nın kuşatabildiği muazzam mahlûkattır. Onların her birinin, Allah Teâlâ’nın kendilerine has kıldığı vasıfları, isimleri ve görevleri (vazîfeleri) vardır. Onlardan biri de, vahiy göreviyle vazifeli olan ve onu Allah Teâlâ’dan elçilerine indiren Cebrâîl (Aleyhisselâm)’dır.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {(Biz) Allah’a, bize indirilene, İbrâhîm’e, İsmâîl’e, İshâk’a, Ya’kûb’a ve (onun)torunlar(ın)a indirilenlere, Mûsâ’ya ve Îsâ’ya verilenlere ve Rableri tarafından (diğer) peygamberlere verilenlere îmân ettik. Onlardan hiçbirinin arasında ayırım yapmayız. Çünki biz, O’na teslîm olan kimseleriz” deyin!} [Bakara Sûresi, 136].

• Kesin bir şekilde tasdîkte bulunmak (îmân etmek) gerekir ki, bütün semâvî kitaplar Allah’ın kelâmıdır.
• Bu kitaplar, Allah (Azze ve celle) tarafından, kullarına apaçık hakikat olarak elçilerine indirilmiş kitaplardır.
• Allah (Subhânehu ve Teâlâ)’nın, Nebîsi Muhammed (Sallallâhu aleyhi ve sellem)’i bütün insanlığa göndererek, O’nun şerîati ile önceki tüm şerîatleri neshettiğine (hükümlerinin kaldırıldığına), Kur’ân-ı Kerîm’i diğer semavî kitaplara hâkim ve onların hükmünü sona erdirici kıldığına inanmaktır. Allahu Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’i her türlü tahrîf ve değiştirmeden (tebdîlden) korumayı bizzat kendisi üstlenmiştir. Yüce Allah şöyle buyurmuştur: {Kur’ân’ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız} [Hicr Sûresi, 9]. Çünkü Kur’ân-ı Kerîm, Allahu Teâlâ’nın insanlara gönderdiği son kitap, Peygamberi Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) son elçisi ve İslâm dîni, kıyâmete kadar insanlık için Allah’ın râzı olduğu tek dîndir. Yüce Allah şöyle buyurdu: {Allah katında (hak) din, şüphesiz İslâm’dır} [Âl-i İmrân Sûresi, 19].

  Allahu Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’de zikrettiği semavî kitaplar şunlardır:

  • 1 Kur’ân-ı Kerîm: Allah onu Nebîsi Muhammed (Sallallâhu aleyhi ve sellem)’e indirmiştir.
  • 2 Tevrât: Allah onu Nebîsi Mûsâ (Aleyhisselâm)’a indirmiştir.
  • 3 İncîl: Allah onu Nebîsi Îsâ (Aleyhisselâm)’a indirmiştir.
  • 4 Zebûr: Allah onu Nebîsi Dâvûd (Aleyhisselâm)’a indirmiştir.
  • 5 İbrâhîm’in Sahîfeleri (Suhufu İbrâhîm): Allah onları Nebîsi İbrâhîm (Aleyhisselâm)’a indirmiştir.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Andolsun, biz her ümmete, ‘Allah’a kulluk edin, tâğûttan kaçının’ diye bir Rasûl gönderdik} [Nahl Sûresi, 36].

• Allahu Teâlâ’nın, her ümmete, kendilerini yalnızca Allah’a ibâdet etmeye, O’na hiçbir şeyi ortak koşmamaya ve O’ndan başka kulluk edilen şeyleri reddetmeye çağıran bir peygamber gönderdiğine dair kesin bir şekilde îmân etmektir.
• O elçilerin hepsinin, Allah’ın kulu olduğuna; hepsinin doğru sözlü ve Allah tarafından doğrulanmış, takvâ sâhibi, emîn, hidâyete erdirilmiş ve hidâyete çağıran rehberler olduklarını tasdîk etmektir. Allah’ın, onları doğruluklarını gösteren mucizelerle desteklediğine, onların Allah’ın kendileriyle gönderdiği her şeyi eksiksiz tebliğ ettiklerine ve hepsinin apaçık hak ve hidâyet üzere olduklarına inanmaktır.
• Elçilerin tebliğ dâveti, ilkinden sonuncusuna kadar, dînin aslı olan; Azîz ve Celîl Allâh’ı ibâdette birleme (tevhîd etme) ve O’na şirk koşmama konusunda birdir.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Allah, kendisinden başka hiçbir ilâh olmayandır. Andolsun, sizi kıyamet gününde mutlaka bir araya toplayacaktır. Bunda asla şüphe yoktur. Kimdir sözü Allah’ınkinden daha doğru olan?} [Nisâ Sûresi, 87].

• Rabbimiz (Azze ve celle)’nin mübârek kitabında veya Nebîmiz Muhammed (Sallallâhu aleyhi ve sellem)’in bize haber verdiği, âhiret günüyle ilgili her şeye: insanın ölümü, yeniden dirilişi, mahşerde toplanma, şefâat, mîzan, hesap, cennet, cehennem ve âhiret günüyle ilgili diğer tüm hususlar da dâhil olmak üzere bu bilgilerin hepsine kesin bir şekilde îman etmektir.

Yüce Allah şöyle buyurdu: {Şüphesiz biz her şeyi bir kaderle yarattık} [Kamer Sûresi, 49].

• Mahlûkâta bu dünyada isâbet eden her olayın, Allah (Subhânehu ve Teâlâ)’nın -O’nun hiçbir ortağı olmaksızın- ilmi, takdîri ve tedbîri (yönetimi) ile olduğuna; bu kaderlerin insan yaratılmadan önce yazıldığına; insanın bir irâde ve dileme (meşîet) sâhibi olduğuna ve fiillerini hakîkaten işleyen bir varlık olduğuna inanmaktır. Ancak bunların tümü, Allah’ın ilmi, irâdesi ve meşîetinin dışına çıkamaz.

Kadere îmân dört mertebe üzerine kuruludur: 

• BirincisiAllah’ın herşeyi kuşatan ve kapsayan ilmine îmân etmektir.
• İkincisiAllah’ın kıyâmet gününe kadar olacak her şeyi yazmış olduğuna îmân etmektir.
• ÜçüncüsüAllah’ın her şeye gücü yeten meşîetine ve tam olan kudretine îmân etmektir. O’nun dilediği olur, dilemediği ise olmaz.
• DördüncüsüAllah’ın her şeyin yaratıcısı olduğuna ve yaratmasında hiçbir ortağının bulunmadığına îmân etmektir.

Elleri yıkamak.

Mazmaza yapmaktır.
Mazmaza: Ağza su alıp çalkalamak ve sonra suyu çıkarmaktır.

İstinşâk yapmaktır.

İstinşâk: Suyu nefesle burnun en derinine kadar çekmektir.

İstinsâr ise: Burundaki mukus vb. şeyleri nefesle dışarı atmaktır.

Yüzü yıkamaktır.

Yüzün sınırları şöyledir:

Yüz (vecih): Arapça’da Karşılıklı bakışmanın (muvâcehe) gerçekleştiği bölgedir.

Genişliği: Bir kulaktan diğer kulağa kadardır.

Uzunluğu: Normal saç bitim çizgisinden çene ucuna kadardır.

Yüz yıkamak; yüzdeki seyrek kılları, ayrıca beyâd ve ızâr kısımlarını da kapsar.

Beyâd: Şakak kemiği ile kulak memesi arasındaki bölge.

Izâr: Kulak deliği hizasındaki çıkıntılı kemik üzerindeki ve kulağın üst kıkırdağına kadar inen kısımdaki saç.

Ayrıca, yoğun sakalın görünen kısmı ve sarkan kısımları da yüz yıkamaya dâhildir.

Ellerin parmak uçlarından başlayarak dirseklere kadar elleri yıkamak.

Dirsekler de yıkanması farz olan ellere dâhildir.

Başın tamamını ve kulakları, ellerle bir defa meshetmek.
Elleri başın önünden başlatıp arkasına (enseye) kadar götürüp sonra geri getirir. İki şehâdet parmağını kulak deliklerine sokar. İki başparmağı ile kulaklarının arkasını mesheder. Böylece kulağın hem dışını hem içini meshetmiş olur.

Ayak parmak uçlarından başlayarak topuk kemiklerine kadar ayakları yıkamak. Topuklar da yıkanması farz olan ayaklara dâhildir.
Topuk, ayağın alt kısmında çıkıntı şeklinde olan kemiktir.

Abdest şu sebeplerden dolayı bozulur:

• 1 İdrar, dışkı, yellenme, meni ve mezi gibi iki yoldan çıkanlar sebebiyle
  
• 2 Derin uyku, bayılma, sarhoşluk veya delilik sebebiyle aklın gitmesiyle
  
• 3 Cünüplük, hayız ve nifâs (lohusalık) gibi guslü gerektiren her durumda
  
•     

İnsanın tuvalet hacetini giderdikten sonra necâseti gidermesi vâciptir. Bu, ya temiz su ile -ki bu en efdal olandır- ya da su dışında necâseti gideren taşlar, kâğıtlar, kumaşlar ve benzeri şeylerle olur. Ancak bunun, necâseti temizleyen üç kere silme veya daha fazlasıyla ve temiz, mübâh bir şeyle yapılması şarttır.

Meshin Süresi:

Mukim için bir gün bir gecedir (24 saat).

Yolcu için üç gün üç gecedir (72 saat).

Mesh süresinin hesabı, mest veya çorap üzerine abdestin bozulmasından sonra yapılan ilk mesh ile başlar.

Mest veya çorap üzerine mesh etmenin şekli:

• 1 Eller ıslatılır.
• 2 El, ayağın üst kısmına (parmak uçlarından ayak başlangıç noktasına kadar) sürülür.
• 3 Sağ ayak sağ el ile, sol ayak sol el ile meshedilir.
•     

Meshi bozan şeyler:

• 1 Guslü gerektiren durumların olması.
• 2 Mesh süresinin sona ermesi.

Cünüp olan kimsenin gusletmeden önce aşağıdaki işleri yapması yasaktır:

• 1 Namaz kılmak.
  
• 2 Kabe’yi tavaf etmek.
  
• 3 Mescitte kalmak; sadece beklemeksizin oradan geçmesi câizdir.
  
• 4 Mushafa dokunmak.
  
• 5 Kur’ân okumak.

Teyemmüm şu durumlarda bozulur:

• 1 Abdesti bozan şeylerle bozulur.
• 2 Teyemmüm alınan ibâdete başlamadan önce su bulunursa teyemmüm bozulur.
  

Ellerimi omuz hizasına kaldırır ve namaza girmeye niyet ederek “Allahu Ekber” derim.

Vârid olan (sünnette yer alan) istiftâh (başlangıç) duâsını okurum. Duâlardan birisi şöyledir: “Subhâneke allâhümme ve bi hamdik, ve tebârakesmuk, ve teâlâ cedduk, ve lâ ilâhe ğayruk.” (Allah’ım! Seni tenzîh eder ve sana hamd ederim. Senin ismin mübarektir, şanın yücedir. Senden başka ilâh yoktur).

Kovulmuş şeytândan Allah’a sığınırım ve “E’ûzu billâhi mine’ş-şeytâni’r-racîm.” derim.

Her rekatta Fâtiha sûresini okurum. Okunuşu şöyledir: “Bismillâhi’r-rahmâni’r-rahîm (1) Elhamdu lillâhi rabbi’l-âlemîn (2) Er-rahmâni’r-rahîm (3) Mâliki yevmi’d-dîn (4) İyyâke na’budu ve iyyâke neste’în (5) İhdina’s-sırâta’l-mustakîm (6) Sırâta’l-lezîne en’amte aleyhim ğayri’l-mağdûbi aleyhim ve la’d-dâllîn (7)”. Anlamı: “Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın adıyla. Hamd, Âlemlerin Rabbi, Rahmân, Rahîm, hesâp ve cezâ gününün (âhiret gününün) mâliki Allah’a mahsûstur. (Allahım!) Yalnız sana ibâdet ederiz ve yalnız senden yardım dileriz. Bizi doğru yola, kendilerine nimet verdiklerinin yoluna ilet; gazâba uğrayanlarınkine ve sapıklarınkine değil.”

Fâtiha’dan sonra, yalnızca her namazın birinci ve ikinci rekâtlarında Kur’ân’dan kolayıma geleni okurum. Bu bir vâcip değildir, ancak onu yapmakta büyük bir ecir vardır.

“Allâhu Ekber” diyerek rükûya varırım. Sırtım düz, ellerim parmaklarım açık şekilde dizlerimin üzerinde olacak hâlde eğilirim. Rükûda: “Subhâne rabbiye’l-azîm” (Yüce Rabbimi her türlü eksiklikten tenzih ederim) derim.

Rükûdan kalkarken, ellerimi omuz hizasına kaldırarak “Semiallâhu limen hamideh” (Allah, kendisine hamd edeni işitti) derim. Bedenim tamâmen doğrulup ayakta dimdik durunca: “Rabbenâ ve leke’l-hamd” (Rabbimiz, hamd sanadır) derim.

“Allâhu Ekber” diyerek secdeye giderim. Ellerim, dizlerim, ayaklarım, alnım ve burnum yere değecek şekilde secde ederim. Secdede: “Subhâne rabbiye’l-a’lâ” (Yüce Rabbimi her türlü eksiklikten tenzih ederim) derim.

“Allâhu Ekber” diyerek secdeden kalkarım. Sırtım düz bir şekilde, sol ayağımın üzerine oturur ve sağ ayağımı dikerek doğrulurum. Bu oturuşta: “Rabbiğfirlî” (Rabbim, beni bağışla) derim.

“Allâhu Ekber” diyerek ilk secdede olduğu gibi tekrâr secde ederim.

“Allâhu Ekber” diyerek secdeden kalkar ve tamâmen doğrulup ayakta dururum. Namazın kalan rekatlarında da ilk rekâtta yaptıklarımın aynısını yaparım.

İkinci rekâttan sonra, öğle, ikindi, akşam ve yatsı namazlarında, ilk teşehhüd için otururum. Şöyle derim: “Et-tahiyyâtu lillâhi ve’s-salavâtu ve’t-tayyibât. Es-selâmu aleyke eyyuhe’n-nebiyyu ve rahmetullâhi ve berekâtuh. Es-selâmu aleynâ ve alâ ibâdillâhi’s-sâlihîn. Eşhedu en lâ ilâhe illallâh ve eşhedu enne Muhammeden abduhû ve rasûluh.” Anlamı: “Bütün tâzimler, övgüler, mülkler, kavlî, bedenî ve malî ibâdetler Allah’a mahsustur. Ey Peygamber! Sana selâm olsun, Allah’ın rahmeti ve bereketi üzerine olsun. Selâm bize ve Allah’ın sâlih kullarına olsun. Şâhitlik ederim ki, Allah’tan başka hiçbir ilâh yoktur. Yine şâhitlik ederim ki, Muhammed, O’nun kulu ve elçisidir.” Sonra, bunun ardından üçüncü rekat için ayağa kalkarım.

Her namazın son rekatından sonra, son teşehhüd için otururum. Şöyle derim: “Et-tahiyyâtu lillâhi ve’s-salavâtu ve’t-tayyibât. Es-selâmu aleyke eyyuhe’n-nebiyyu ve rahmetullâhi ve berekâtuh. Es-selâmu aleynâ ve alâ ibâdillâhi’s-sâlihîn. Eşhedu en lâ ilâhe illallâh ve eşhedu enne Muhammeden abduhû ve rasûluh. Allâhumme salli alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed. Kemâ salleyte alâ İbrâhîme ve alâ âli İbrâhîm. İnneke hamîdun mecîd. Allâhumme bârik alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed. Kemâ bârekte alâ İbrâhîme ve alâ âli İbrâhîm. İnneke hamîdun mecîd.” Anlamı: “Bütün tâzimler, övgüler, mülkler, kavlî, bedenî ve malî ibâdetler Allah’a mahsustur. Ey Peygamber! Sana selâm olsun, Allah’ın rahmeti ve bereketi üzerine olsun. Selâm bize ve Allah’ın sâlih kullarına olsun. Şâhitlik ederim ki, Allah’tan başka hiçbir ilâh yoktur. Yine şâhitlik ederim ki, Muhammed, O’nun kulu ve elçisidir. Allah’ım! İbrâhîm’e ve âline salât eylediğin gibi Muhammed’e ve âline de salât eyle. Şüphesiz sen övülmüşsün, yücesin. Allah’ım! İbrâhîm’i ve âlini mübârek kıldığın gibi Muhammed’i ve âlini de mübârek kıl. Şüphesiz sen övülensin, yücesin.”

Bundan sonra, namazdan çıkma niyetiyle sağ tarafıma “es-Selâmu aleykum ve rahmetullâh”, sonra sol tarafıma “es-Selâmu aleykum ve rahmetullâh” diyerek selâm veririm. Böylece namazı edâ etmiş olurum.